Miałem siedzieć cicho

Na prawdę chciałem siedzieć w kącie i pozwolić opaść wszelkim emocjom. Wpis o tragedii w Smoleńsku próbuję napisać od soboty ale mam zbyt duży mętlik w głowie by napisać więcej niż jedno zdanie, które ma jakiś sens. Jedyne na co było mnie stać, to zmiana szablonu na czarny.Tekstów, mniej lub bardziej nawiązujących do tego wydarzenia, czytam jednak sporo. Część z nich szarpie mną zdrowo budząc albo niesmak albo zdziwienie, wiele budzi we mnie żal po ludziach, którzy odeszli.
Sam nie wiem czemu akurat tekst Azraela sprowokował mnie do napisania komentarza. Najpierw zacząłem pisać bezpośrednio na jego blogu ale zaczęło mi wychodzić długawe więc:

Mimo, że cenię sobie Twoje pisanie uważam mam do Ciebie pewien żal. Uważam, że powinno się uszanować żałobę narodową, żal rodzin, samych zmarłych i powagę ich urzędów. Na prawdę mogłeś się powstrzymać od pisania choć przez tych parę dni.
Nie potrzeba nam dodatkowego jątrzenia. Nie potrzeba dorzucania drewna do polskiego piekiełka. Nawet przez chwilę nie miałem wątpliwości, że polskie życie polityczne zmieni się o jotę po 10 kwietnia. Miałem nadzieję, że przynajmniej czas żałoby spędzimy wszyscy razem, ponad politycznymi podziałami. Bałem się zgrzytów w postaci mniej lub bardziej raptownych ruchów stricte politycznych pełniącego obowiązki Prezydenta RP.
W zamian ktoś zafundował nam aferę z Wawelem. Nie jestem z niej jakoś specjalnie dumny, wydaje mi się, że lepiej by było śp Prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu w Warszawie. Szanuję jednak wolę rodziny i nie biegam z transparentami. Szanuję tą decyzję nawet jeśli zarodek tej myśli pojawił się w głowach polityków. Ostatecznie zdecydowała jednak rodzina (mam taką nadzieję w każdym bądź razie). Mniej lub bardziej ostentacyjne demonstracje, tak przeciw pochówkowi na Wawelu jak i za, są wybitnie nie na miejscu. Choć na parę dni powstrzymajmy się od politykowania i politykierstwa. MY. Ja. Ty. Nawet jeśli ONI chcą się teraz bawić w politykę, to nie znaczy, że MY też musimy. Że odpowiedź musi być tu i teraz. Na wskazywanie palcami, tych co chcą zbić kapitał na tej katastrofie lotniczej będzie jeszcze mnóstwo czasu. Cała kampania prezydencka a i później pewnie też.

Nie kłóćmy się nad trumną. Żadną z tych 96.

Popatrzmy przez chwilę na Jarosława Kaczyńskiego. Jak to jest stracić bliźniaka? Jak to jest stracić swoje drugie ja, żywe odbicie.

Jak to jest stracić męża, żonę, ojca, matkę, córkę i syna. Choć do pogrzebu zobaczmy ludzi, w tych co umarli i tych co zostali przez nich osieroceni.