Nadchodzi taki dzień

Nadchodzi taki dzień, gdy trzeba powiedzieć sobie jasno: To koniec! Nie ma już wspólnej przyszłości.Trzeba się rozstać. Z żalem, bólem serca ale trzeba. Zaczyna się od drobiazgów. Nic szczególnego ale najpierw uwiera, potem drażni aż w końcu wkurza niemiłosiernie. Oczywiście wspólna przeszłość jest bardzo ważna, nie można jej odrzucić. Nie można jednak łudzić się, że znów będzie tak jak kiedyś. Nie będzie. Jak juz się to zaakceptuje, kolejny krok jest prosty i logiczny. Jedyny możliwy. Chyba lepiej rozstać się spokojnie niż trzasnąć drzwiami i pójść.

Nie twierdzę, że to łatwe.

Nie chcę się tłumaczyć.

Po prostu nadszedł taki dzień.

Dzień pożegnania ze starą przyjaciółką.

Toyota Carina II (wyżej) była ze mną przez ostatnie 10 lat. W zeszłym roku stała sie pełnoletnia, w tym roku licznik pokazał 300 tys km. Niby autko swoje już przeszło ale było całkiem dziarskie. Z rozrzewnieniem patrzę na powyższe zdjęcie. Lubię tą Toyotę. To nie pierwsze moje auto ale pierwsze, które darzę taką sympatią. Taka przytulanka dla dorosłego faceta :) Najgorsze w tym, że z przytulanek się wyrasta a ja z Toyoty nie wyrosłem tylko musiałem się z nią rozstać. Zastąpić ją. Miała być następna Toyota. Myślałem też o FreeLanderze. Koniec końców zwyciężyła pewność źródła pochodzenia samochodu a nie marka czy model (oczywisty współczynnik ceny pomijam). Srebrne auto ma teraz dokładnie tyle samo lat co Toyota, gdy ją kupowałem. Czy znajomość z Passatem też potrwa 10 lat? Czas pokaże… Na razie cieszę się klimą, przestrzenią i lekkością działania z domieszką niemieckiej toporności. Do zobaczenia na drodze (i do poczytania za czas jakiś ;)